Zielona Róża

Zielona Róża

Od stróża zasłyszana zła wróżba

Zakazana Róża ich wszystkich wkurza

Rozpęta się przez nią wielka burza

Na komisariat posłana każda dusza

Która świadomie przekracza granice

Odmiennego stanu świadomości - znakiem źrenice

Z delikatnego włókna Diamentowa Królowa

Piękna i uśmiechnięta, skazana na śmierć

Takiego czynu może dokonać tylko śmieć

Ponoć grzeszna i lunatyczna

A jednak w oczach wielu majestatyczna

Koi umysły zniszczone i dusze zagubione

Jej moc w każdą noc mistyczna

Usta delikatnie pieści, niegrzeczna

Uwodzi wdziękiem, bawi się lękiem

Do końca życia do niej należy moje serce

 

Atomowy Żart

Atomowy Żart

Arlekin cekin swój zagubił

Manekin któryś jego prywatność naruszył

Cały dzień krzyki w sobie dusił

Z chęcią winowajcę by udusił

Chodzi, myśli, jak ukarać tego który winny?!

Już wie! Wrzuci wszystkich do piekieł windy

Zrobi figla w stylu atomowym

Zamiast jednego, ukarał miliony

?

?

W pieczarach głębokich żyją smoki

Które ludzie przepędzili ze swojej drogi

Mają już dość swojej niedoli

Chciałyby znowu poczuć smak wolności

Niewiedzą jak wykorzystać swoje mądrości

Aby człowiek przestał niszczyć wszystko

Co na jego drodze zagości

Nawet powietrze nie ma już wolności

Piekielne czeluści, smog wszędzie widoczny

Choroby, nowej ery ludzkie dzieci

Zabijają miliony, selekcji poziomy

Słabszy bądź inny oznacza gorszy

Tyle wynika z nowoczesnej mądrości

Piekielne Tango

Piekielne Tango

Tańczą diabły żwawo

Przed oczami grzechy mają

Śmieją się i plują raz po raz

Chcą wprowadzić każdego z nas

Na piekielne stopnie, „CHODŹCIE!”

Wasze marzenia są po tej stronie

Nie namyślajcie się zbyt długo

Nie bierzcie ze sobą zbyt dużo

Tutaj jest wszystko to

Co najskrytsze myśli wróżą

Nikt się o tym nie dowie

To my historie piszemy na dole!

Stres

Stres

Życie w ciągłym biegu, niczym maraton

Kto pierwszy u celu, zgarnia całość

Krew pulsuje w żyłach zwiększając tętno

Każdego dnia zwiększane tempo

Stres, główny narrator i manipulator

Już dawno przetarty tor

Wszyscy przed siebie pędzą tępo

Wszystkie szlaki prowadzą do głównego, zgon

Wymiary umysłu

Wymiary umysłu

W każdym lustrze inne odbicie

W każdym miejscu inne życie

W garderobie masek pełno

Wystarczy dla każdego

W kącie szarym od kurzu siwo

Każdy udaje kogoś innego

Oszukując siebie samego

Nie widząc w tym niczego złego

Wena

Wena

Jest jak ptak

Raz się wznosi, raz opada

Raz odlatuje, potem wraca

Niewola dla niej niewskazana

Skazany na sukces ten

Który akceptuje jej prawa

Potrafi przyozdobić na wzór pawia

Jak i doprowadzić do psychicznego załamania

Pustka

Pustka

„Ależ to puste!” I widzę pustkę

W swoich oczach, stojąc przed lustrem

Spoglądając na samotną, jałową duszę

Zbłąkane myśli dają znać o sobie

Ukazując dla serca obrazy smutne

Niby łagodne, a jednak ostre

Przyprawiające o ból głowy, cierniowe kolce

 Non stop błądzę w fikcyjnym świecie

Chociaż, to ja, jestem jego stworzycielem

Na słońce nie mogę liczyć w szaroburym świecie

Muszę wszystko zburzyć i przegnać ciemne chmury

Aby móc postawić lepszej przyszłości mury

Siła a Słowa

Siła czy Słowa

Siłą nie są mięśnie, a słowa

Które zrozumie każda osoba

Odpowiedzią nie będzie cisza głucha

Rozpocznie się na poziomie rozmowa

Małpy wrócą po banany do Zoo

Na nic się zda po bójce pot

Można uszkodzić jedynie słoneczny splot

Skazując kogoś na zgon

Słowa rozjaśnią umysły

Pojawią się na poprawę sytuacji pomysły

Zbędne będą dzikie egzorcyzmy

Wynikające z problemów dziwne wymysły

Mięśnie wykorzystajcie mądrze

Słowa niech staną się prorocze

Ludzie staną naprzeciw siebie

Z przychylnym spojrzeniem, podadzą sobie ręce

Brak

Brak

Sensu, sił i chęci brak

Z nieba spada następny ptak

Jak rak wspak, nie wytrzymuje karb

Zmęczenie dopada każdego z nas

Bez wiary anioła brak

Boga oskarża ten, który spadł

Nie może sobie poradzić sam

Przeklina tak, że diabeł gotów radę dać

Na duszyczkę zagubioną ma smak

Przywrócić na chwilę może poprzedni stan

Wystarczy kropla krwi, ma swoje kilka chwil

Zegar tyka, piąta minuta przemija

Ptak z podciętymi skrzydłami nie jest rad

Źle wykorzystał wykupiony czas

To był jego ostatni as, nastał kres

Pamięta o nim tylko ten wiersz

Nerwy

Nerwy

I znowu te nerwy o bzdety

Język nieugięty wywraca umysł w strzępy

Znowu nie wiem którędy

Szlak wydaje się być zbyt kręty

Moje odczucia?!

Jak by mnie wpuszczono na roller coaster

Dla lepszego samopoczucia

Zapominając o hamulcu bezpieczeństwa

Strach przed niebezpiecznie narastającą chwilą

Do ściany z całych sił przywiera

Walka z samym sobą jest nierówna

Już za późno, wybiła samotności minuta